Kelimelerin sihrine inanır mısınız

Canınız çok sıkıldığında derdini cömertçe diyenlerden misiniz, yoksa içine atıp kendini kahredenlerden mi? Ben daima ikincisiyim sanırdım. Daha sahihi o denli olmalıyım sanırdım demeliyim. Aman kimselere dert söylenmez, kan yutulur, kızılcık şerbeti içtim denilir. Şu ömür tek solukta yaşanır ve göçüp gidilir… Bu size tanıdık geldi mi?

Sonra, sözlerin beni saran sihrini keşfettikten sonra, ne çok şeyi cümleye döküp paylaşabileceğimi anladım. Hem yerkürenin işleyişi o denli muntazam ilerliyordu ki, ağzımdan çıkan hoş cümleler çoğalırken, derdim kederim tüy olup diyar diyar geziniyordu. Bir devir sonra anladım ki, o tüyü biz kişiler olarak dönüşümlü misafir ediyorduk. Artık bendeki misafirliği son bulduysa, bir diğerinin omzuna konacak, omzun sahibi evvel bir şaşırıp onu yük sanacak, sonra da o tüy bir gayrı omuz bulmak için yeni bir gezintiye çıkacaktı…

Allah’ım, insan her gün keşfe açık kalbi ve vücuduyla ne çok şey öğreniyordu kendisiyle ilgili…

Buralara nasıl mı geldim?

Dün içimin sıkıldığı bir anda, uzaklardan bir dost eline sarılıp sıyrılırdım derdimden. Bu sefer de onun cümlelerinden dokundu ruhuma, gereksinimi olan öğretiler. Onun, bana merhem cümleleri, olur ya sizi de sarsın istedim. Ondan aldığım olurla ve kendi yorumlarımla şifa saydığım cümlelerini aktarıyorum

“Can sıkmak korkularımızla alakalı bir durum, dertlerimiz ise hayatımız… Beşerler yerkürede ne yaparsa yapsın her şeyin kök nedeni telaşlarımız oluyormuş. Bu da bir nevi sorumluluk hissiyatı!”

İncir çekirdeğini doldursun kâfi diyeceğim pek çok şeyi kendime dert ederim devir hengam. O denli kahrolacağım dertler değil bunlar. Ufkumu açsın diye üzerine düşünüp durduğum sözler, tadını unuttuğum lezzetler, sarılsın istediğim beşerler olur birçok hengam. Saf nihayetinde yerküreye tutunuşumuz beşeri.

Meğer an geliyor bir şey o denli çok yakıyor ki canımızı… Şu birkaç cümlelik söz beni evvel sarstı, sonra kendime getirdi. Zira haklıydı. Sahiden çuvaldızı kendime batırarak başladığım tüm yolculuklarımda gördüm ki, o canımı yakan her ne ise, daima tasalarımdan doğuyordu ve büyüdükçe büyüyor, beni kabımdan taşırıyordu. Tıpkı iğneyi batırdıklarımdan taşanlar gibi…

Evet, bu nihayetinde bir sorumluluktu ve tedrisatın devamında dost elimin de dediği üzere, “Tersi olan sorumsuzluktan bin kat daha iyi”ydi…

Ya da değil miydi?

Hepimiz sorumsuz olacağımız tek bir anın peşinde miyiz?

Iletiler arka arda gelirken, şu aksisi olan sorumsuzluğun aklımı çelmeye nasıl meyilli olduğunu fark ettim. Bir yanım sorumsuz durabileceği tek bir an için çıldırırken, başka yanım teknolojinin sabrımı sınayan yanıyla bir sonraki bildirinin derhal gelmesini bekliyordu. Bildiniz değil mi o hissiyatı? O anda öylesine çok şey düşünüyordum ki, beynimin beni sorumsuzluk kanısından uzaklaştırma biçimi, hafızamın hasretle ruhumu gıcıklayan anı oldu…

Acilen bir parantezle burnumun direğini sızlatan, hasret duyduğum anların kokusunu, tadını bırakıp giden o anı da paylaşmalıyım sizinle. Lise vakitlerinde bildirilerin ne kıymetli olduğunu düşünmem yetti buna. Artık malum tek tek yazılan cümlelerle giden bildiriler, bir vakitler hepimiz için hayaldi. Hepimiz karakter sayısı kadar anlatırdık ya hani derdimizi; işte o devirlerin sıcacık dokunuşuydu omzumdaki peri tozu zerreleri. Bir tüyün yükünü, peri tozunun hafifliğine bıraktığı an, işte tam da o hasret anıydı. Bazen bu türlü olur. Anında yaşadığın duyguyu çözemezsin, hafızan derhal geçmişten anlamsız bir kontakla bambaşka bir his çağırır, özlersin ve makbul. Uçuşan peri tozları, şükürler olsun ki, vakit ve mekân tanımadan buna müsaade veren her ruhu sarar…

Sözler sihirli, biliyorum

Çocukluğumdan kalma pek çok oyunum var; kendimi kandırmanın, anı kurtarmanın bir yolunu bulduğum. Ruhsal mealde sağlamasını yapma gereği duymadığım ve bana düzgün geldiğine inandığım oyunlar bunlar; şimdiye dek yanı geldikçe paylaştım sizinle. Bunlardan biri de sözlere olan inancım. Biliyorum, beni dehlizlerden çıkaracak kadar güçlüler. Yavruyken yalnız başıma oynardım bu oyunu. Artık yanıma bir arkadaş katabiliyorum; paylaşmanın, çoğalmanın bedelini öğrendiğimden beri…

Evet, kendi iç dünyamda atamadığım, içinden çıkamadığım bir olumsuz vakaydı dün yaşadığım ve dünde kaldı. Ne yaşadığımın bir ehemmiyeti yok ki, siz şu anda içinde bulunduğunuz durumu uyarlayıverin. Sonuçta hayat kolay, hayat basit… O denli amaan kolay değil, içini doldurduğumuz manalarla çok pahalı bir olağan bu! Tahminen de tam mealiyle var olmanın dayanılmaz hafifliği. Hafif olmak için var olmaktan farklı elzem neye muhtaçlığı olur ki insanın?

Birtakım durumlarda sarıyor ya ruhumuzu kelepçeye almak isteyen hislerimiz; hah işte o denli anlarda size şu cümleleri kuran beşerler bulun, kâfi. Sonrasında aman kalbimizin en ücra zaviyelerini renklendiren peri tozlarına tek bir tüy değmesin. Ruhunuz, gökyüzüne daima al balonlar göndersin…

“Belki bu olumsuz vukuat, yapmaya yürek edemediğin yeni bir atılımı gerçekleştirecek; kendine inan. Ben sana inanıyorum. Bir de gerilim anında gösterdiğimiz performans, en zayıf halkamız; unutma! Şunu da unutma, sen yaptığı her şeyi sıklaştıran ve en düzgününü yapan bir kadınsın! Bunu düşünerek motive olabilirsin…”

Dilerim sözlerin sihri size de bulaşsın. Azıcık içimi de dökesim varmış natürel, o farklı. Tekrar de hayat şık, peri tozlarıyla tadını çıkarmaya değer…

Var mı sizin de bu türlü kendinizi keşfettiğiniz, nokta yer kandırıp, daima keyifli hissettiğiniz oyunlarınız? Paylaşsanıza benimle, birlikte oynayalım…

Ve olağan unutmadan, sevgili dost elim, ruhuma huzur veren cümlelerin için, yeni cümleler kurup paylamama vesile olduğun için teşekkür ederim…

Sevgimle…

Damla Karakuş